Er "sannleikurinn sagna bestur"eða á fela sannleikann eftir hentugleika í æfisögum ?

Það er alltaf spurning hvort það á að hafa æfi sögur í einhverjum heilögum stíl þar sem allt er sett upp sem fallegt og fullkomið hjá manneskjunni með glimmer og gleði eða bara að hafa sannleikann hreinan og beinan og vera ekki að rembast við að fela hlutina sem voru ekki sléttir og feldir og koma bara með hlutina hreint og beint.

Átti þetta ekki að vera ævisaga hans Hemma? Hélt það allavega....jákvæðir og neikvæðir hlutir tilheyrðu honum eins og öðru mannlegu fólki á jörðinni,enginn er fullkominn og er ekki allt í lagi að vera hreint út og fela ekki það sem að honum snéri hvort sem það hljómar illa eða vel í eyrum þeirra sem honum stóðu næst ?

Mér þykir t.d áberandi hvað hann virðist algerlega hafa hunsað í lífinu að hafa nokkuð samband við börnin sín og ekki haft neitt samband eða hitt þau fyrr en þau voru orðin fullorðið fólk,  venjulega ekki álitið til fyrirmyndar og talið sjálfselskt miðað við það sem ég þekki. Hefði ekki átt að fela þá hlið líka til að hann liti betur út í bókinni?

Sitt sýnist hverjum.Átti kannski bara að hafa bókina rósum skreytta með krúsídúllum og fagurgala þar sem hægt var að koma því fyrir og setja Hallelúja og Amen þar á milli svo allir yrðu ánægðir í skýjunum?

Mér þykir rithöfundurinn bara vera samkvæmur sjálfum sér í því verki sem hann tók að sér,að segja allar hliðar enda er það ekki hans verk að skrifa eitthvað óska rit fyrir persónulega vini hans heldur að skrifa um æfi hans sæta og súra í gegnum lífsins gang.

 

 

 

 

 

 

Aumlegt hvernig sögu hans var breytt